Jeśli chodzi o wymowę, pierwsze różnice między amerykańskim angielskim i brytyjskim angielskim pojawiły się tuż po przybyciu pierwszych osadników do Ameryki. Mówili oni za pomocą tak zwanej mowy rotycznej, w której głoski „r” są w słowach wyraźnie wymawiane. Tymczasem klasy wyższe w Anglii mówiły łagodząc wymowę tej litery. Ponieważ już wtedy elitę uważano za standard bycia modnym, inni ludzie zaczęli kopiować jej sposób mówienia, aż w końcu stało się to powszechnym sposobem mówienia. Pisownia nie była ujednolicona, aż do momentu, kiedy w 1806 roku Noah Webster opublikował pierwszy prawdziwie amerykański słownik. Webster miał ogromny wpływ na reformę pisowni w amerykańskim angielskim. Część zmian, które wprowadził miała charakter polityczny. Chciał, aby amerykański angielski różnił się od angielskiego, żeby podkreślić kulturową niezależność Stanów Zjednoczonych. A oto niektóre zmiany, które wprowadził: W wyrazach, takich jak „defence”, „offence” i „pretence” zamienił „ce” na „se”. defence = defensę offence = offence pretence = pretense Odrzucił drugie nieme „l” w czasownikach, takich jak: „travel”, „cancel”. travelling = traveling cancelling. = Canceling Odrzucił literę „u” w takich czasownikach, jak: humour, colour humour = humor colour. =. Color Jednym z aspektów znaczenia Webstera była jego chęć do innowacji, gdy uważał, że innowacja oznacza poprawę. Jako pierwszy udokumentował charakterystyczne amerykańskie słownictwo, takie jak „skunk” (skunks), „hickory” (biały orzech) czy „chowder” (zupa chowder). Argumentując, że wiele konwencji ortograficznych jest sztucznych i niepotrzebnie zagmatwanych, nalegał na zmianę wielu słów: na przykład „musick” na „music”, „centrę” to „center” i „plough” na „płów”. Słownik Webstera jest powszechnie używany do dnia dzisiejszego.
